Deze foto geeft het wezen van het kloosterleven weer: de gezamenlijke maaltijd. Eenvoudig, maar voor iedereen die aanklopt en volgens de regel ontvangen wordt als Jezus zelf. Iedereen eet in stilte – hoewel, één monnik leest voor en door de luidsprekers is dat niet stil. Maar er wordt niet gekletst. Ieder denkt om wat de ander nodig zou kunnen hebben. Het is even wennen maar ik vond het een leuk spel. Het gaf een prettig gevoel iemand van dienst te kunnen zijn.
De gang is altijd frisser dan buiten. Het ruikt er vaag naar wierook en schoonmaak-middel. Af en toe sloft een gast langs of schiet een monnikspij voorbij. Monniken kunnen ook haast hebben en voorbij snellen. Meestal is er niemand te zien. Soms galmt een geluid elders uit het gebouw, een dichtslaande deur, een bord dat op een tafel gezet wordt. Het gebouw is overal van steen dus galmt het. Het gebouw ademt stilte, rust en ontspanning. Je gaat er langzaam lopen (als gast heb je toch alle tijd).
Alleen als een dienst begint. Dan stromen van overal mensen vandaan, sommige inderdaad gehaast, sommige heel doelgericht.
Fotoos van de website van de Adelbertabdij