Het afgelopen half jaar heb ik een deel van mijn hardlooptraining op blote voeten gedaan, ik denk naar aanleiding van een klein artikel in Runnersworld over Ken Saxton, die al tijden hardloopt op blote voeten en er een website over heeft ( hij is zeker niet de eerste. Iemand als Zola Budd ging hem bijvoorbeeld voor ). Het was gewéldig – wás, want nu heb ik een blessure door dat blote gerèn. Lopen op blote voeten voelt heerlijk. Je voelt gras, vocht, stenen en zelfs modder is niet naar ; eikels en stenen doen pijn en treffen je ineens hard. Met hondepoep heb ik gelukkig geen ervaring. Vooral de beweging is heerlijk, soepel en hard, niet dat gesjok dat je zo veel ziet. De loopbeweging op blote voeten is totaal anders dan die met schoenen. Je landt automatisch op je voorvoet. Op je hak landen geeft een enorme dreun, dat laat je wel uit je hoofd. Je dempt de landing doordat je hak langzaam tot bijna op de grond zakt tot het moment dat je been vertikaal staat. Die demping is meteen de oorzaak van mijn blessure. Die bevindt zich binnenin mijn linkerkuit. Bij lopen met schoenen heb ik daar nooit iets gevoeld. Ik denk daarom dat die blessure komt door die demping. Toch vind ik dat ik langzaam heb opgebouwd : begonnen met een paar keer een halve minuut op een grasveld en langzaam opgebouwd. Tot slot is nog van belang dat je zolen moeten wennen aan de ruwe oppervlaktes. Vooral asfalt voor auto’s heeft een scherp oppervlakte. Misschien begin ik later nog een keer opnieuw. Eerst verhuizen.