JanRoel Smedes

Categorie: Buiten

Over alles wat buiten gebeurt

  • Hoog in de bergen werkt Virginie

    Met de kabelbaan naar de Sambuy ( Haute Savoie, onder Annecy ) ging ik omhoog, in de hoop vanaf de berg, die ik kon zien van voor mijn tent, beneden in het dal mijn tent te kunnen zien staan. De kabelrit was heerlijk. Hij suisde. Bij de palen ratelden de wielen zacht, daarna stilte. Kouvlagen. Beneden stak de zon, boven was het 11 graden. Ik koos niet het pad omhoog, naar de weide met het verste uitzicht, maar een pad dat een beetje omlaag leek te leiden of tenminste horizontaal, naar het Chalet de la Bouchasse. Het pad was smal en liet al gauw het kabelbaanstation en de gedruis van mensen en dieselmotoren achter zich. Voor de ongetrainde vlakkelandloper die ik was – ben – was het inspannend, in mijn stevige bergschoenen. De Fransen lopen gewoon op sportschoenen.

    Ik heb mijn tent gezien. Het is fijn om als je omhoog kijkt te weten hoe het daar is.

    Het chalet is een geitenboerderij. Virginie Gros is de boerin. Ze stond kaas te verkopen toen ik aan kwam lopen. Ik dacht dat ze de dochter van de boer was. Op het gras bij de verkoopbalie, een plank op een deur, lagen twee varkens te zonnen.

    Alpage de la Bouchasse, Faverges-Sythenex, Haute Savoie

    In de zomer, van juni tot half oktober, grazen de geiten op de alp. Virginie melkt ze en maakt de kaas. Volgens het bord op de boerderij is het dagritme : 5.30 uur op, 6.00 uur melken, 8.00 vertrek van de geiten, verzorging andere dieren, 08.30 kaasmakerij, 13.00 verkoop, kazen omdraaien, planken schoonmaken, ander onderhoudswerk, 17.00 tot 19.00 geiten binnenhalen van de alp ( ze komen niet zelf, ze moet ze opzoeken en ophalen ), 19.00 uur melken, 20.30 uur kaas vormen en zouten, 21.30 rust. Wat een dag. En dat elke dag opnieuw. Met zo’n dag heb je geen zenmeditatie nodig.

    De dag dat ik er was scheen de zon heerlijk, maar vaak hing er ’s ochtends een wolk rond de berg. Het is er dan mistig, vochtig en koud. De boerderij is met de auto te bereiken, maar alleen over een grindpad van één auto breed, dat bij de boerderij langs een helling loopt van 50%. Op een nacht lag ik buiten in mijn slaapzak en zag ik boven tegen de bergwand een lichtbundel die zich langzaam verplaatste.

    De kaas ziet er prachtig uit, als een schilderij. Ik heb nog nooit geelschimmelkaas gezien en gegeten. Ik vroeg me af of je die schimmel wel kòn eten. Ja, dus, ik leef nog. De smaak was even goed als de kaas mooi is.

    De tomme van Chalet de la Bouchasse. De gele kleur van de schimmel is weggevallen.

  • De allermooiste knoop

    De allermooiste knoop die ik ken is een knoop die ik tentlijnknoop of schuifknoop noem. Het is een lus aan het eind van een lijn die je kunt schuiven en die houdt op de plek waar je hem loslaat. Vannacht sliep ik in de tuin, onder een muggennet. Ik was laat met opzetten en moest drie lijnen van de knopen voorzien. Dat deed ik op gevoel. Het ging moeizamer dan mèt kijken, maar het is handig om de knoop ook uit het hoofd te kunnen maken.

    Hij gaat zo :

    1. Neem het eind van de lijn in je rechterhand ( ik ben rechts ). Het werkend eind is dan rechts, het staande eind is dan natuurlijk links.
    2. Maak naar links een lus van iets van vier vingers plus tien tot vijftien centimeter.
    3. Leid het werkend eind op vier vingers van de bocht van de lus over het staande eind.
    4. Wikkel het werkend eind twee keer door de lus heen. Je rolt het als het ware binnen de lus over het staande eind heen.
    5. De wikkels moeten zo dicht mogelijk bij elkaar liggen, dus zo ver mogelijk naar links. Als er ruimte is, schuif ze dan aan en zorg dat ze aansluiten om het staande eind.
    6. Dan maak je een derde wikkel, dit keer over de hele lus heen, de lus van stap 2. Deze derde wikkel komt ook zo links als maar kan. De lus van stap 2 wordt gevormd door twee lijndelen, dus moet de derde wikkel over die twee lijndelen heen. MAAR …
    7. Zorg dat je onderaan deze derde wikkel ruimte overhoudt om een nieuwe lus, die je nu aan het maken bent, in te steken.
    8. Dus, samenvatting : je slaat een nieuwe, derde wikkel om de hele lus van stap 2.
    9. Het werkend eindje sla je nu dubbel. Het wordt dus een lusje. Dat lusje steek je door die ruimte die je onderaan de derde wikkel hebt overgelaten.
    10. Schuif alle wikkels binnen de grote lus van stap 2 zo ver mogelijk naar links.
    11. Trek de knoop strak met de bovenste lijn van die grote lus.

    Je kunt de knoop nu schuiven over het ‘staande eind’ door hem bij de knoop vast te houden. Je maakt de lus dan groter of kleiner. Als je kracht zet op de beide uiteinden van de lijn trekt de knoop zich vast op de plek waar hij is.

    Gewoon een flink aantal keer oefenen, op een wc, met het licht uit, bijvoorbeeld.

    In het boek Bushcraft steken René en Beke Olbers een takje door de losserlus, de lus die je in stap 9 hebt gemaakt en waarmee je de knoop kunt lostrekken. Het takje is een extra zekerheid. Koop dat boek, trouwens ! Het is een encyclopedie voor buiten.

    Ik ben benieuwd of deze handleiding in woorden tot het goede resultaat leidt. Een plaatje is makkelijker. Dat maak ik nog een keer.

  • Aekingerzand en Aekingermeer

    Het regende bijna aan één stuk door. Een regenpauze was net lang genoeg om, uit de wind gehouden door een paar bomen, water te koken en chocolademelk te drinken. In de stromende regen zwom ik in het Aekingermeer. Af en toe scheerde een zwaluw over het water en mijn hoofd. Geweldig.

  • Vakantie bij de Schaalsee

    Op ongeveer vier, vijf uur rijden vanaf Noord-Nederland ligt de Schaalsee. Hij is ontstaan toen het ijs tijdens de laatste ijstijd terugtrok, terugsmolt, eigenlijk. In de jaren van de tweedeling van Duitsland liep de grens tussen Oost en West langs en door de Schaalsee. Het was een gebied waar niet veel gebeurde en dat kwam de natuur ten goede. Ook na die Wende is het gebied met rust gelaten. Nu zijn grote delen land langs de oude grens beschermd natuurgebied.

    De Phuhlsee bij Sterleyer Heide

    Je kan er heerlijk zwemmen en kanoën. Op de Schaalsee mag dat alleen met een vergunning, maar die kan je kopen ( € 12 voor een dag ). Wij voeren als enige boot op het meer, van Schaalseecamp naar Groß Zecher. Daar staat een uitspanning met heerlijke taart en, helaas, minieme mokken thee.

    Een uur of wat verderop vind je de Mecklenburgische Seenplatte, een gebied bezaaid met net zulke meren, omzoomd met hoge bomen en helder water met een zandbodem, waarin je de vissen kunt zien zwemmen..

  • Zwemmen bij Nieuw Vossemeer

    Bij de tweede wilg bij de dijkovergang aan de Zeeweg bij Rolaf. ’s Avonds is er meestal niemand en ‘ s ochtends ook niet. Het is heerlijk zoet water. Wel is er druk scheepvaartverkeer. Je moet je kans afwachten. En een meter of tien door waterplanten zwemmen. Maar dan heb je een heerlijke tijd.

  • Zwemmen in het kanaal

    De dag begonnen met een paar keer het kanaal op en neer zwemmen.

  • Wilderness – The call of the wild

    https://youtu.be/7_9pgDOCFBk

     

  • Wij in het wild, Andrea Hejlskov

    Aan dit boek van Andrea Hejlskov ( zie ook boeken in ‘februari’ ) zit een irritant trekje. Ik weet niet goed hoe ik het benoemen moet. ‘Zelfingenomen’ misschien. Ze het bos in, gedreven door onvrede met het eigen bestaan ( stress, overspuldheid en chronisch geldgebrek ). Ze heeft kritiek op de maatschappij. Ik denk dat die in elk geval samenhangt met die onvrede met het leven, misschien wordt die erdoor veroorzaakt. Maar de samenleving bestaat uit mensen, onder andere uit mij, dus maatschappijkritiek is kritiek op mij. Wat mij stoort is, dat zij haar keuze, of misschien alleen het rigoureuze van de breuk, als de juiste weg stelt en dat haar keuze kritiek is op mensen die deze, rigoureuze, keuze niet maken, op mij dus. Er zijn, denk ik, vele mensen, de meerderheid van onze samenleving, die zich ondanks allerlei weerzin voldoende prettig voelen in de samenleving zoals hij is. Ik vind : doe wat je vind dat je moet doen, om welke drijfveer dan ook, maar vind niet dat anderen dit ook moeten doen.

    Op haar website las ik, dat ze kritiek krijgt op het gebruik van gereedschappen, zoals kettingzagen en bosbouwmachines. Haar weerwoord is, dat je in het bos praktisch wordt en daardoor dit aspect van de maatschappij omarmt. Hier klinkt opnieuw in door, dat mensen die in het bos wonen het goede doen. Ik vind het argument van ‘het is praktisch’ volledig voorbijgaan aan het ontstaan van de gereedschappen. Daarvoor is precies de maatschappij nodig die zij afwijst.

    Ze woont nu weer in Denemarken. De reden is, dat ze eigenaar wilde zijn van de grond waarop ze woont. Andrea, niemand is eigenaar van de grond. Ik vind het raar dat je je website tooit met de ‘A’ van de anarchisten, je jezelf iets als ‘sjamaan’ noemt en dan verlangt naar het bezit van grond. Die is voor anarchisten en sjamanen niet te bezitten. Eén van de basisdiscussies binnen het anarchisme is het bezit. Eén van de basisgegevens van uitbuiting is het bezit van eerste levensbehoeften.

  • Nieuwjaar

    Vorig jaar was ik van plan te stoppen met deze blog. De foto van het bord op het strand van Borkum ( Duitsland ) vond ik een mooi eind : Wo ich bin ist chaos, aber ich kann ja nicht überall sein. Wat helemaal niet klopt, maar het is een leuk bord.

    Maar ja, het werd nieuwjaar en bij het ontbijt scheen de zon, door de rookwolken van de smeulende brandbult tweehonderd meter windopwaarts van ons huis, en verder niks nuttigs te doen. Dus : nieuwjaarsduik. Geheel alleen de zon op het riet aan de overkant van het meer en de wind, die golven maakte. Aan het prille begin van zo’n jaar is naakt de meest passende wijze van kleden – alsof je ook zelf opnieuw geboren wordt ( het kan het heelal natuurlijk niets schelen dat wij precies nu een nieuw jaar hebben bedacht ). Wel extra koud, natuurlijk. Hoewel dat meeviel. Misschien hebben al die koude douches toch effect, al stond ik vannacht kleumend op het balkon naar het vuurwerk te kijken, terwijl mijn gezelschap geen last van de temperatuur en de wind leek te hebben.

    Enfin. Misschien blijf ik maar doorposten.

    Het bewijs

     

     

  • Natuur is thuis

    Bomen aan een rivier